بسم الله الرحمن الرحیم
پیری و جوانی
تـــۆر دام پیــــری ، لـه ســه ر تــا دامـــان هـه ر ئـان ئامــاده س، پـه ی نـه وجوانــان
پیری تور دام خود را هر لحظه برای نوجوانان پهن و آماده کرده است (که زیبایی هایشان را صید کند و در دام اندازد.)
ئـه و بـاڵای عـه ر عـه ر، نۆنه مـامـه ی نـــۆ خــه م مـه دۆ مـه بــۆ، وێنــه ی سیــاچـــۆ
آن قد و بالایی که در زیبایی به نهال عرعر می ماند، مثل تنه ی درختان سوخته در آتش، خمیده می شود.
ئه و ده سه ی زڵفان، خه یاته ی خــام تــاو مه بـۆ وه ره یحان، پـه ژمورده ی بـێ ئـاو
آن زلف و گیسوان که مانند تارهای ابریشم خام است، چون ریحان بی آب ، پژمرده و بی طراوت می شود.
ئـه و ئایـه نـه ی توێــل، سیمـای سفیــد کـار مـه بــۆ لــه تــاوشــت ، پیــــری لـه که دار
آن پیشانی شاداب و سفید، که به آینه می ماند، در اثر پیری زشت و لکه دار می گردد.
ئـی زه ڕه و خــه نــده و، گـوفتـارو قســــه مه بـۆ وه خــه فـه ت ، پـه ژاره و خـوســـه
این خنده ها و لبخندهای با نمک و سخنان زیبا و دلنشین، تبدیل به غم و غصه و اندوه می شود.
ئه و قــه وس قه تــران ، ئه بـرۆی که مـانـی نمــه دۆ شێــوه ی، شـه وکـه ت جــه وانــی
آن قوس سیاه ابروی کمانی دیگر فرّ و شکوه و زیبایی دوران جوانی را ندارد.
ئـی نـوتق و ئیخـــلاق، ئیشــوه و ئیشـــــاره ئــی ئـیـفـــاده ی نـــاز، کریشـمــه و لاره
این سخنوری و اخلاق و کرشمه و غمزه و عشوه و اشاره و این خودبینی و تکبر و ناز و خودنمایی.
مه بۆ و قو فه و، قرخـه و لـرخـه و جـه خــت هـه ناسه و نه فه س، پژمه و سه و ر سه خت
تبدیل به سرفه وخسخس سینه وعطسه های مکرر و تنگی نفس می شود.
ئـی یومـن و نگیـن، ئـی ئیـقبـال و به خــت پیــری مـه سانــۆ، لێـش تــه وانـای وه خـت
پیری خیر و برکت و نیکبختی و بخت و اقبال دوران جوانی را از انسان می گیرد.
ئه و چه م چون سوه یل، پرشنگ مه شانـۆ شـه وق لـه ستـاره ی شـه فـه ق مه سانـۆ
آن چشمانی که مانند ستاره ی سهیل نورافشانی می کند و نور و روشنایی ستارگان در مقابلش محو می شود.
مـه بــۆ وه گــردووی، شکسـتـه ی بـــێ نــاو جـه رێـش پیـــــــری، مـه یـۆ لیـش زووخـاو
مانند گردوی شکسته ی بی مغز می گردد و بر اثر پیری آب و چرک از آن سرازیر می شود.
قامـه ت قۆنگ و قاخ، قه وس وه پشت مه بــۆ بێ قـه در جـه لای، یــــاران زشــت مـه بـۆ
قامت، کج و خمیده شده و مهره های پشت قوس پیدا می کند. و حتی نزد دوستان هم، بی ارزش و زشت می شود.
حاشیه ی گۆشـه ی، چـه مان چــرچ مه بــۆ بینـــی تــه ق و ره ق، قـرخ و قـــرچ مه بـــۆ
حاشیه ی گوشه ی چشم ها، پرچین وچروک می شود. و بینی لاغر و استخوانی و چروکیده می گردد.
ئه و جیلوه ی جه مـاڵ، چـون جـه ڵای قـه مه ر مـه بــۆ وه پــــاده م ، کــووره ی ئــاسنـگه ر
آن جلوه های زیبایی و جذابیّت که به زیبایی ماه می ماند. مثل دم آهنگری زشت می شود.
زێـبـای ره نــگ و روو، وه ده واس مــه بــــۆ سـافـی سـووره ت زوور، وه پـڵاس مه بــۆ
زیبایی صورت و رنگ و روو از دست می رود. و صورت صاف و بی لکه، مانند پلاس زبر و خشن می گردد.
ئـه و لێـــوه چــون لاڵ، لــه عـــل رومـانـــــی زه هرش کـه رد وه جام، نۆشـاش وه جانــی
آن لبی که در جوانی مانند لعل رمانی است، و به عاشقانش جام زهر می نوشاند.
ماجـه رای پیـــری، وه ی تـه وره بـێ شـــــۆن مـه بــۆ وه زێــوار، بـانـه ی کـه وشـه کـــۆن
پیری چنان بلایی به سرش می آورد که مانند حاشیه و لبه های کفش کهنه می گردد.
ئــه و خاڵــــه ماچـــی، پیـــــرۆزه ی پاکـــــه ن چه ن که س جه تاسه ی، بۆسه ش هیلاکه ن
آن خال هایی که مانند فیروزه است و چندین کس در آرزوی دست یافتن و بوسیدنش هلاک گشته اند.
مـه بـۆ وه فـڵفــڵ، تـای جـامــه ی عـه تـــــار نمــه یـــۆ وه عــه یــــن، ئه ســـڵ خڕیـــــدار
مانند فلفل ته کیسه ی عطار شده و توجه کسی را جلب نمی کند و خریداری ندارد.
سیمــای زه نــه قــدان، ماچــی گـــۆی سیمـــه ن خــــاڵ چــون پیـــرۆزه، پێــوه مـوقیمـــــه ن
آن چانه ی زیبا که مانند گوی نقره است، وخال هایی فیروزه مانند آن را زینت بخشیده اند.
نمــه دۆ جیــــــــلوه و، جـــهڵای جـایــه ڵـــــی مــه بــۆ وه هه نــار، پیــــر مــه کــا یـه ڵـــی
جلوه و زیبایی دوران اوج جوانی را از دست می دهد و مانند اناری کوچک و سیاه می گردد.
به یــازه ی به یــزای، بلـــووری گــه رده ن عاشقان جه داخ ، زه ردیش ره نگ زه رده ن
آن گردنی که مانند نهالی سفید و بلورین است، وعاشقانش از داغ رنگ زرد فامش زرد رنگ گشته اند.
مه بۆ وینه ی به ند، کودووی که فته ی هه رد قـرچ و کــرچ و چـرچ، ئافــات زه ده ی ده رد
به سان بند کـدویی افتاده در بیابان می گردد که بر اثر آفات، پژمرده و پلاسیده و پرچین وچروک شده است.
بریقـه ی یـه قـه ی، سوخمـه و سینــه و مــه م مه ر شـه وق شـه فـه ق، بـه یـزای سوبـحــده م
درخشش یخه یه ی جلیقه و سینه و پستان ها که مگر درخشش نور فجرهنگام سپیده دم بتواند با آن برابری کند.
مه بۆ وه رووی سه نگ، پاشۆرگه ی حه ما م بـێ زینــــه ت مه بـۆ، لــه لای خـاس و عــــام
مانند سنگ پای حمام می شود و نزد خاص و عام زیبایی و جذابیّت خود را از دست می دهد.
ئــه کسیـــری دانــه ی، خــــاڵ خــــاڵ داران قــــــه ســــاس قاتــــڵ، خوێنــــــی هـه زاران
آن خال های اکسیر مانند، که قاتل هزاران نفر بوده است.
مه گێــلۆ جه ره نـگ، بــێ ره ونه ق مه بــــۆ سینــه تـه ق و ره ق، مـه مـکه چـه ق مـه بـــۆ
رنگ و رونق خود را از دست می دهد. و سینه، لاغر گشته و از پستان ها نیز رگ و پَیی بیش باقی نمی ماند.
نامێنـێ شــه فــــاف، ئــی شێـــوه و پـــه رداخ مه ر هه ر بکێشیـن، پــــه ی جـــــوانی ئــــاخ
این لطافت و شادابی و آراستگی جوانی باقی نمی ماند. آنوقت غیر از آه کشیدن برای دوران از دست رفته ی جوانی کاری از دستمان بر نمی آید.
تـه پــڵ پـــۆس گــۆش، نـم مهکێـشــۆو کــه ڕ دی نیـه وه تـه نـگ، قســه ی خــه یرو شــه ڕ
پرده ی گوش استحکام خود را از دست داده و گوش ناشنوا می شود. و دیگر از شنیدن سخن خوب و بد عکس العملی از خود نشان نمی دهد
لیــڵ مــه بـــۆ مینــــای، بینـــــایی چه مـــان نیشـــــان مـــه ده رۆ، یـــه کــــێ وه دووان
عـدسی چشم ها کـدر، و بینایی آن ضعیف گشته و یکی را دو تا نشان می دهد.
موبتهڵا وه ده رد، بـــێ عیــلاج ئـــه ویــــن لـــه بــــازا ڕه دا، نـــــاڕه واج ئـــــه ویــــــن
به بیماری های صعب العلاج دچار می شویم. و مانند کالایی که در بازار از رواج می افتد بی رواج می شویم.
کــــــاڵای ئــــاڵامــــــان، ناسێنــــن وه مفـــــت ســـه ودای جــــوانی و، پیــــری نــاوێ جفــــت
کالای پیریمان را کسی مفت هم خریدار نیست. و پیری و جوانی با هم کنار نمی آیند.
جــوانی چـون گــوڵ، لیـــمان خــار مه بــــۆ جــــوانــــان لێــــمان، دی بــــێزار مـــه بــــۆ
جوانی، که مانند گل است، به خار پیری تبدیل می شود، و جوانان از دیدار ما بیزار می شوند.
فــه هــم و فــه راســه ت، قســه ی ئه کســیری نیــه ن چــون جــاران، پـه ی که س ته ئســیری
فهم وهوشیاری وسخنان اکسیر مانند، دیگر مثل گذشته روی کسی تاثیر نمی گذارد.
جـــوانـــی بــه هـــار، زمســـان پیـــــرییه ن وه ی لــه ی به دبـه ختـی، دامــــان گیــــرییه ن
جوانی مانند بهار است و پیری چون زمستان، فریاد از این بدبختی که دامن گیر انسان می شود.
جـوانــی و بـه هــار، هـه ر دوو ده مێـــــوه ن هــه ر دوو گرفتـــار، رشتــــه ی غــه مێــــوه ن
جوانی و بهار دمی بیش نیستند، و هردو به یک درد و غم مبتلا هستند.
مــه بــۆ بـنیشیــــن، هــه ر وه دڵــگیـــــری بــه هــــار بـــۆ پاییـــــز، جــوانــی بــۆ پیـــــری
مجبوریم دلتنگ واندوهگین منتظر باشیم، که کی بهارعمر، تبدیل به خزان پاییز می شود و جوانی به پیری بدل می گردد.
گوڵه که ی جـــوانی و، خه زانه که ی ده رد هــه ر کاتــێ زانــای، پیـــریش ســه ر ئـــاوه رد
هرگاه گل جوانی دچار درد خزان شد، و کم کم عوارض پیری سر برآورد.
مه ستانـۆ قـوه ی، هه ردوو شـان جه ده س کـه م کـه م مـه کێشـۆ، پـاش نـه را ئـه و پـه س
نیروی بازو و شانه ها را انسان می گیرد. و پاها به جای حرکت به جلو به عقب کشیده می شود.
جه مـهحزوونــی حــاڵ، مــات و زویـــــری ئــه ر ئــه ســه ر کـــه رۆ، نیشـــانــه ی پیـــــری
اگر نشانه های پیری در انسان اثر خود را نشان بدهند، از اندوه این احوال پرازغم و افسردگی.
مه نیشیــن غه مگیـــــن، ســوبح و ئیــــواران ده س لـــه زرانــــی، لـــه پـــــــای دیـــــــواران
صبح و شب غمگین و دست به زانو در گوشه ای می نشینیم.
هه ر ئاخ ئه کـێشیـن، چه م وه ئه ســـره وه قــه زای زوهـــر ئـه وه یــن، وه لای عــه ســره وه
و با چشمانی اشک آلود آه می کشیم و برای جوانی از دست رفته حسرت می خوریم و دیگر کارها را منظم و سر وقت انجام نمی دهیم.
بـــاز جـــــوانـــــی، بــه ر بشـــۆ لـــه ده س وه قـــوو قـــووی قـووشـچی، نمـه یــــۆ وه پــه س
اگر باز جوانی از دست برود و پرواز کند، با قوقوی قوشچی برنمی گردد.
هیـچکه س نــه نــازۆ، بــه جــوانــی وێـش عــومــــر بــۆ، پلــه ی، پیــــــری هـــا لــه رێـــش
پس شایسته نیست، هیچکس به جوانی خود بنازد، آنچه نام عمر دارد، باید پله های پیری و افول را طی کند.
«ئه حمه د» وه ی دنیـــا، خاتر مه که ر شاد پیـــــر مــه وی و مه شــــۆ، جوانیــــت جـه یــــاد
«احمد» تو هم به این دنیای زود گذر دلخوش مباش، زیرا که پیری، جوانی تو را هم از یاد و خاطره ات خواهد برد.
(این شعر در سن 22 سالگی سروده شده)
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: